بررسی اثرات تزریق اریترومایسین، اسپیرامایسین‏ و تولاترومایسین بر روی تخلیه شیردان گوساله های شیرخوار با استفاده از جذب استامینوفن

اشکال در حرکات شیردان در گاوهای بالغی که دارای اختلالات شیردانی هستند یافته ای معمول است. امروزه اریترومایسین به عنوان موثرترین عامل پروکینتیک در گوساله های سالم و در گاوهای بالغی که دچار پیچ-خوردگی و یا جابه جایی شیردان به سمت چپ هستند، شناخته شده است. در مطالعه حاضر با توجه به ارتباط بین ساختار ماکرولیدها و اثرات پروکینتیکی آنها، اثر سه داروی اریترومایسین و اسپیرامایسین و تولاترومایسین بر تخلیه شیردان گوساله های شیرخوار سالم مورد ارزیابی قرار گرفت، که در آن 6 رأس گوساله نر هلشتاین– فریزین شیرخوار سالم انتخاب گردید و روی هر کدام از آنها چهار نوع درمان صورت گرفت: اسپیرامایسین،25 میلی گرم بر کیلوگرم؛عضلانی، تولاترومایسین، 2.5 میلی گرم بر کیلوگرم؛ زیرجلدی، نرمال سالین9 .0 درصد( کنترل منفی) ، 2 میلی لیتر؛عضلانی و اریترومایسین، 8.8 میلی گرم بر کیلوگرم( کنترل مثبت )؛ عضلانی. 30 دقیقه قبل از مصرف شیر، اولین خون گیری انجام شد( دقیقه30-) و بلافاصله داروی مورد نظر تزریق گردید. سپس دومین نمونه خون ( دقیقه صفر) اخذ شده و بلافاصله ، 2 لیتر شیر- حاوی 50 میلی گرم بر کیلوگرم استامینوفن- خورانده شد و در ادامه در فواصل زمانی مشخص خون گیری از ورید وداج انجام گرفت. جهت ارزیابی تخلیه شیردان از روش جذب استامینوفن استفاده شد. بر اساس نتایج این مطالعه مشخص شد که زمان واقعی ماکزیمم و زمان مدل ماکزیمم در مورد دو داروی اسپیرامایسین و تولاترومایسین نسبت به گروه کنترل منفی دارای اختلاف معنی دار میباشد)0.05..(p< به عبارت بهتر اسپیرامایسین و تولاترومایسین سبب افزایش تخلیه شیردان نسبت به گروه کنترل منفی شدند